خانوم شیوایی

صدای1

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

خیلی وقت بود تو فکر این بودم که بعضی شعرا یا چند تا قصه رو با چند تا از دوستام بخونیم تو وبلاگم بزاریم اما انگار باید قدم اول و خودم بردارم خوب برداشتم

در مورد کیفیت صدا و میکس و ... باید بگم که با یه میکروفون معمولی توی یه اتاق ضبط شده نه تو استودیوی حرفه ای ضبط صدا و میکسشم کار خودمه ( اولین میکسی بود که انجام دادم ) پس معلومه که حرفه ای نیست و بعضی از حروف می کوبه و هوا زیاد داره و.... دیگه ببخشید انشالله در آینده بهتر میشه

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

این شعر از سروده های آقای مسعود فخرپور که با اجازشون دکلمه کردم ، امیدوارم تو نسته باشم حسی که مد نظر ایشون بوده رو درک و اجرا کنم و اینکه کم و کاستی ها رو ببخشن

............................................................................................

این شعر فروغ فرخزاد و به خاطربیارید:

دستهایم را در باغچه می کارم سبز خواهم شد ٬ می دانم

شیوا چهارشنبه 14 اردیبهشت‌ماه سال 1390 ساعت 01:49 ق.ظ

3 نظر

.....

احساس کردم نوجوونم آخه بعد از ۲ سال مقنعه سر کردم

شیوا یکشنبه 21 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 01:08 ب.ظ

6 نظر

پول درآوردن با حرف زدن

می گن وکیلا و گوینده ها حرف مفت زیاد میزن ولی مفت حرف نمی زنن

در مورد گوینده ها که راسته ٬ اما وکیلا چی ؟

شیوا یکشنبه 22 اسفند‌ماه سال 1389 ساعت 07:49 ب.ظ

6 نظر

دریافت

نمی دونم چرا این انقلابای اخیر من و یاد کتیبه اخوان میندازه ٬

بیداری ٬ تلاش ٬ لذت پیروزی ..... آخرش هم همون آش و همون کاسه

----------------------------------------------------------------------------------------------

فتاده تخته سنگ آنسوی تر ، انگار کوهی بود
و ما اینسو نشسته ، خسته انبوهی
زن و مرد و جوان و پیر
همه با یکدیگر پیوسته ، لیک از پای
و با
زنجیر
اگر دل می کشیدت سوی دلخواهی
به سویش می توانستی خزیدن ، لیک تا آنجا که رخصت بود
تا زنجیر
ندانستیم
ندایی بود در رویای خوف و خستگیهامان
و یا آوایی از جایی ، کجا ؟ هرگز نپرسیدیم
چنین می گفت
فتاده تخته سنگ آنسوی ، وز پیشینیان پیری
بر او رازی نوشته است ، هرکس طاق هر کس جفت
چنین می گفت چندین بار
صدا ، و آنگاه چون موجی که بگریزد ز خود در خامشی می خفت
و ما چیزی نمی گفتیم
و ما تا مدتی چیزی نمی گفتیم
پس از آن نیز تنها در نگه مان بود اگر گاهی
گروهی شک و پرسش ایستاده بود
و دیگر
سیل و خستگی بود و فراموشی
و حتی در نگه مان نیز خاموشی
و تخته سنگ آن سو اوفتاده بود
شبی که لعنت از مهتاب می بارید
و پاهامان ورم می کرد و می خارید
یکی از ما که زنجیرش کمی سنگینتر از ما بود ، لعنت کرد گوشش را
و نالان گفت :‌ باید رفت
و ما با خستگی گفتیم
: لعنت بیش بادا گوشمان را چشممان را نیز
باید رفت
و رفتیم و خزان رفتیم تا جایی که تخته سنگ آنجا بود
یکی از ما که زنجیرش رهاتر بود ، بالا رفت ، آنگه خواند
کسی راز مرا داند
که از اینرو به آنرویم بگرداند
و ما با لذتی این راز غبارآلود را مثل دعایی زیر لب
تکرار می کردیم
و شب شط جلیلی بود پر مهتاب
هلا ، یک ... دو ... سه .... دیگر پار
هلا ، یک ... دو ... سه .... دیگر پار
عرقریزان ، عزا ، دشنام ، گاهی گریه هم کردیم
هلا ، یک ، دو ، سه ، زینسان بارها بسیار
چه سنگین بود اما سخت شیرین بود پیروزی
و ما با آشناتر لذتی ،
هم خسته هم خوشحال
ز شوق و شور مالامال
یکی از ما که زنجیرش سبکتر بود
به جهد ما درودی گفت و بالا رفت
خط پوشیده را از خاک و گل بسترد و با خود خواند
و ما بی تاب
لبش را با زبان تر کرد ما نیز آنچنان کردیم
و ساکت ماند
نگاهی کرد سوی ما و ساکت ماند
دوباره خواند ، خیره ماند ، پنداری زبانش مرد
نگاهش را ربوده بود ناپیدای دوری ، ما خروشیدیم
بخوان !‌ او همچنان خاموش
برای ما بخوان ! خیره به ما ساکت نگا می کرد
پس از لختی
در اثنایی که زنجیرش صدا می کرد
فرود آمد ، گرفتیمش که پنداری که می افتاد
نشاندیمش
بدست ما و دست خویش لعنت کرد
چه خواندی ، هان ؟
مکید آب دهانش را و گفت آرام
نوشته بود
همان
کسی راز مرا داند
که از اینرو به آرویم بگرداند
نشستیم
و به مهتاب و شب روشن نگه کردیم
و شب شط علیلی بود

از این اوستا- مهدی اخوان ثالث